– 15 –

Zatkało mnie. Kiedy rozwiała się różowa mgła, wpatrywałam się z niedowierzaniem w przybyszkę. Chibiusa. Tylko co ona tu robi? Różowo włosa wersja mnie z przeszłości opuściła rękę z kluczykiem i z nie mniejszym zdziwieniem w oczach rozejrzała się dookoła. W pokoju byłam ja, Sole, Diana oraz Ayumi i Nozomi. Dwie ostatnie natychmiast wybiegły z pokoju jakby zobaczyły ducha, Diana z wrażenia spadła z łóżka, a Sole nieświadomie zmieniła się w człowieka i podbiegła do Chibiusy. Nagle wybuchnęłam śmiechem. Sytuacja była wprost komiczna: moja kopia stoi naprzeciwko mojego poprzedniego wcielenia i... warczy. Dosłownie. Postanowiłam jednak przerwać ten spektakl i zawołałam Sole. Jakby się ocknęła i zauważyła, że jest człowiekiem. W tym samym momencie Chibiusa odwróciła na chwilkę wzrok. Sole wróciła do psiej postaci, zabrała Dianę i wyszła. Spojrzałyśmy sobie w oczy, ale żadna z nas nie miała odwagi zabrać głosu. W końcu Chibiusa zapytała: Gdzie ja jestem? Nie zdążyłam odpowiedzieć. Przerwało mi nagłe otwarcie się drzwi i stwierdzenie Nozomi: To ona! Palcem wskazywała na moje poprzednie wcielenie. Za nią stali: mama, tata, ciocia Sere, wujek Seiya, ciocia Rei, Ayumi i wujek Kunzite. Chibiusa popatrzyła w kierunku drzwi, na jej twarzy pojawił się uśmiech i zanim zdążyłam zareagować, z okrzykiem: Mamo! pobiegła wprost do zdezorientowanej cioci Sere. No i się zaczęło. Ciocia Sere wyciągnęła ręce w obronnym geście, mama z tatą w tym samym czasie odciągali Ayumi i Nozomi, ciocia Rei razem z wujkiem Kunzite usiłowali chwycić nowo przybyłą i jednocześnie ją przesłuchać, a wujek Seyia z niedowierzaniem patrzył to na ciocię Sere, to na Chibiusę. Może nie byłoby w tym nic śmiesznego i nie wybuchnęłabym ponownie śmiechem, gdyby nie dwa czynniki. Po pierwsze – wszystko wydarzyło się w drzwiach, a po drugie... Sole postanowiła wrócić do mnie i kiedy przepchnęła się między plątaniną rąk, nóg i nie wiadomo czego jeszcze, ta misterna konstrukcja runęła na podłogę. Wybuch mojego śmiechu był nagły i nieopanowany. Otrzeźwił momentalnie wszystkich. Oczywiście po zlustrowaniu mnie wzrokiem, kilku cichych inwektywach skierowanych w różne strony oraz głośniejszym: Bardzo śmieszne..., udolnie lub mniej udolnie pozbierali się z podłoża. Tłumiąc śmiech i ignorując ciekawskie, znaczące lub wściekłe spojrzenia w moim kierunku kazałam wszystkim oprócz Chibiusy wyjść z pokoju. Ostatnia wychodziła mama. Poprosiłam ją, żeby poprosiła tu Setsunę i Hotaru.

Siedziała skołowana. Stwierdziłam, że nic nie powiem dopóki nie przyjdą zaproszone przeze mnie osoby. Pojawiły się po chwili i stanęły jak wryte. Po chwili Setsuna zapytała: Co tu robisz Mała Damo? Chibiusa jakby ocknęła się, spojrzała na dwie wojowniczki i za łzami w oczach zapytała: Gdzie ja jestem? Dlaczego nikt mnie nie poznaje? Setsuna podeszła do niej i zapytała: Dlaczego przeniosłaś się w przyszłość? Przecież wiesz, że to niedopuszczalne. Już kiedyś odczułaś tego konsekwencje... Mała Dama patrzyła z niedowierzaniem. Wiedziałam co się teraz dzieje w jej głowie – jakby nasze umysły łączyła jakaś niewidzialna nić. Wiedziałam, że chce przenieść się do Kryształowego Tokio oraz to, że wiedziała, że nie może tu zostać. Setsuna też to wyczuła, bo powiedziała: Mała Damo, obawiam się, że nie możesz na razie wrócić. Po ataku na Arianę oraz jej nieświadomej wizycie w Kryształowym Tokio, musiałam zablokować portal czasu. Nikt ani nic nie może się znaleźć w przestrzeni czasowej aż do czasu walki z Galaxią. Obawiam się, że jesteś tu uwięziona i nie mogę powiedzieć na jak długo...

Chibiusa spojrzała na mnie. Leżąca obok mnie Sole zaczęła szczerzyć kły i ostrzegawczo warczeć. Uspokajałam ją głaskaniem. Podeszła do mnie i zapytała: Kim jesteś? Spotkałyśmy się już kiedyś w przeszłości, bo mam wrażenie, że Cię skądś znam...

Odpowiedziałam: Nazywam się Ariana i nie musiałyśmy się spotykać. Jestem tobą...

_________________________________________________
No i znowu trochę tu pozmieniałam. Jest więcej muzyki, nowy szablon (stary mi się po prostu znudził) no i nowy post ;) Mam nadzieję, że się choć trochę spodoba, bo pisany był w nieziemskich męczarniach i na duuuuuuuuże raty. Mam również prośbę: napiszcie w komentarzach o kim ma być najbliższa jednorazówka na Księżycowych... bo mam za dużo koncepcji, a Wasze sugestie są tu najważniejsze.
Pozdrawiam zimowo (choć za oknem nie wygląda...) :)