– 3 –

 Cały czas ściskałam gwiazdę w ręce, a przed oczami przelatywały mi momenty z przeszłości. Te dobre i te złe. Niemal namacalnie czułam rozpacz po przegranej ostatniej bitwie – tej o Kryształowe Tokio. Tej, w której zabrakło woli walki Serenity, tej, w której zginęliśmy wszyscy. Jednocześnie widziałam siebie w swoim pierwszym mundurku, uczącą się rzemiosła pod czujnym okiem Usagi. Po chwili poczułam na swoim ramieniu dotyk ręki. To była Hotaru. Lekko pociągnęła mnie na bok, gdzie stała Puu, czyli Setsuna. Zapytały mnie co zamierzam zrobić. Były tak samo wystraszone jak ja. Odpowiedziałam im, że nie wiem. Różowy kryształ przestał istnieć chwilę przed śmiercią Serenity. W ten sposób usiłowałam ją ochronić, ale nie udało mi się. Tak, miałam wrażenie, że jestem Chibiusą, a nie Arianą. Zamknęłam oczy i starałam się zapanować nad tym wszystkim. Nagle poczułam czyjąś obecność. Otworzyłam oczy i stanął przede mną Helios. Szukałam w jego oczach jakiegokolwiek wsparcia, ale znalazłam tam tylko pogardę. Kiedy zapytałam o co chodzi pociągnął mnie na zewnątrz. Staliśmy w ogrodzie, było ciemno. Pogarda w jego oczach zmieniła się w coś innego – w czystą nienawiść. Nie rozumiałam tego i zażądałam wyjaśnień. Kiedy je otrzymałam... nie wiedziałam, że słowa potrafią tak bardzo ranić. Helios w kilku słowach oznajmił mi, że zrywa ze mną, że nic głębokiego nas nigdy nie łączyło i że już od dawna nic oprócz obojętności do mnie nie czuje. Po tym odszedł. Ja dalej stałam w ogrodzie. Zaczął padać deszcz. Znowu przed oczami zaczęły przelatywać mi obrazy z przeszłości. Tym razem widziałam smutną historię Serenity. Coraz częstsze kłótnie z Endymionem, stopniowe popadanie w depresję, próby samobójcze. On z kolei najpierw się temu bezczelnie przyglądał, a po pierwszej próbie samobójczej po prostu odszedł bez słowa. Wojowniczki rozkazem Endymiona przebywały w swoich zamkach na orbitach planet i miały zakaz wstępu do pałacu. Serenity była sama. Luna, Artemis i Diana przepadli bez wieści jeszcze przed koronacją. Kiedy wyczułam tą beznadzieję natychmiast wróciłam do Kryształowego Tokio. To, co tam zobaczyłam do tej pory napełnia mnie mieszaniną smutku i przerażenia. Wszystko zrujnowane przez ataki wojsk chaosu, ludzie w pośpiechu opuszczający swoje domy, panika, zabici na ulicach. W pałacu też nie było najlepiej. Serenity ogłupiała po antydepresantach i alkoholu, żadnej wojowniczki na straży. Zanim je wszystkie ściągnęłam, zanim stanęłyśmy do walki było już za późno. Poświęciłam całą swoją moc na ratowanie osoby, która nie chciała być uratowaną. Zginęłam jeszcze zanim przybyły wojowniczki. Wróciłam do teraźniejszości. Stałam w ogrodzie, padał deszcz, który mieszał się z łzami masowo wypływającymi mi z oczu, a w ręce ściskałam gwiazdę. Nie wiem dokładnie kiedy to się stało, ale szeptem wypowiedziałam słowa: Pink Moon Crystal Power Make Up! Poczułam strumienie mocy przepływające przeze mnie. Kiedy stałam w mundurku wiedziałam, że nie jestem wojowniczką z Księżyca. Fryzura mi się nie zmieniła – dalej miałam odango w kształcie króliczych uszu, z tym, że w kolorze blond, za to mój mundurek mienił się barwami bieli, różu i fioletu. Mama chyba coś wyczuła, bo zaraz przybiegła wraz z pozostałymi. Ciocia Sere zdołała wymówić tylko: Chibimoon?, po czym przeniosła pytający wzrok na mamę. Mama pokręciła przecząco głową, po czym padło stwierdzenie: Wojowniczka Wiary się przebudziła, a to oznacza, że czas pokoju się kończy.

____________________________________________________________

Kochani, wiem, że czytacie moje wypociny. Niestety, nie mam zdolności jasnowidzenia i nie wiem, co o tym sądzicie. Właśnie dlatego proszę o komentarze - czy te dobre,czy te złe zawsze będą mile widziane, bo bez nich po prostu nie wiem, czy to pisanie ma sens. Z góry dzięki :)

Pozdrawiam, Ika.